Ulan: Bakit Nakakalungkot kang Pagmasdan

Marami sa atin ang ayaw ng ulan pero hindi lahat ayaw sa ulan, may iba gustong-gusto nila ang ulan dahil isa itong senyales ng panibagong pag-asa sa darating na bukas at kagaya ng sinabi ko meron ding may ayaw talaga dahil malaking perwisyo ito sa kanila dahil kung ano-ano ang naiisip nila sa tuwing papatak ang bawat butil ng tubig sa bubong man o sa buong pagkatao ng bawat nilalang, hayaan niyong ikwento ko ang aking dahilan kung bakit ayoko ng tubig na pumapatak galing sa langit.

Panahon ng tag-ulan nung iniwan ako ng babaeng akala ko na for life ko makakasama pero nagkamali ako, mas pinili niya pang balikan yung ex niya kesa sakin na ang pakiramdam ay unti-unting dinudurog ang puso at pagkatao ko, maraming bagay ang pumapasok sa aking isipan kagaya nalang ng pagpapatiwakal pero biglang nagbago ang pananaw ko sa buhay, Hindi ko nalang itutuloy ang binabalak ko dahil kapag tinuloy ko ay lumalabas na mahina ako kaya hindi dumanak ang dugo.

Nagdesisyon akong ituloy ang mga bagay na nagpapasaya sakin para unti-unti kong makalimutan ang bagay na kumikirot sa puso ko, madalas kasama ang malalapit na kaibigan, mga kamag-anak at pamilya para hindi ko na maalala ang masakit na sinapit pero may nangyaring hindi maganda nung ako’y nag-iisang naglalakad pauwi ng bahay, biglang bumuhos ang malakas na ulan habang tinatahak ko ang daan pauwi imbes na tumakbo para hindi mabasa tinuloy ko ang paglalakad dahil may isang bagay akong gustong gawin sa ulan, ang ibaon sa limot ang sakit na nararamdaman at dinadalangin na huwag ko ng maranasan ulit ang mapait na sinapit dahil sa babaeng hindi nagmahal ng totoo bagkus ay nakipaglaro lang, maswerte parin ako dahil hindi pala ko nag-iisa dahil dinadamayan ako ng tubig na mula sa kalangitan at sa bawat patak niya unti-unti kong nakakalimutan ang isang pangyayari kaya’t sa tuwing sumasapit o bumubuhos ang ulan nalulungkot ako dahil may naaalala ako, naaalala ko ang bawat sakit na iniwan sakin ng nakaraan.